Zasadą jest domniemanie, że jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa, albo przed upływem trzystu dni od jego ustania lub unieważnienia pochodzi ono od męża matki. Domniemania tego nie stosuje się jednak, gdy dziecko urodziło się po upływie trzystu dni od orzeczenia separacji. Odstępstwem od powyższego domniemanie jest sytuacja, w której dziecko rodzi się przed upływem trzystu dni od ustania lub unieważnienia małżeństwa, ale już po zawarciu kolejnego związku małżeńskiego przez kobietę. Powyższe domniemania można obalić tylko w jeden sposób, tj. poprzez powództwo o zaprzeczenie ojcostwa.

Mąż matki może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o urodzeniu dziecka przez żonę, nie później jednak niż do dnia uzyskania przez dziecko pełnoletności. Mąż matki wytaczając powództwo powinien je skierować przeciwko dziecku i matce, a jeżeli matka dziecka nie żyje, tylko przeciwko dziecku. Żeby zaprzeczenie ojcostwa przyniosło oczekiwany skutek należy wykazać, że mąż matki nie jest ojcem dziecka. Zaprzeczenia ojcostwa jest niemożliwe, gdy dziecko zostało poczęte na skutek przeprowadzenia zabiegu medycznego, na który to zabieg mąż matki wyraził zgodę. Prawo reguluje także sytuację, na wypadek gdyby mąż matki został całkowicie ubezwłasnowolniony z powodu choroby psychicznej lub innego rodzaju zaburzeń psychicznych, na które zapadł w czasie biegu terminu na wytoczenie powództwa o zaprzeczenie ojcostwa. Wówczas powództwo w imieniu ubezwłasnowolnionego męża może wytoczyć jego przedstawiciel ustawowy. Przedstawiciel na wytoczenie powództwa ma również sześć miesięcy, liczone od dnia, w którym został ustanowiony, a w przypadku późniejszego powzięcia wiadomości o urodzeniu się dziecka, od dnia powzięcia tej wiadomości. Gdyby jednak zdarzyło się tak, że przedstawiciel ubezwłasnowolnionego męża powództwa nie wytoczy, mąż może wytoczyć je samodzielnie po uchyleniu ubezwłasnowolnienia. W tej sytuacji termin na złożenie pozwu wynosi sześć miesięcy i biegnie od dnia, w którym ubezwłasnowolnienie zostało uchylone. Jeżeli zaś mąż matki dowiedział się o narodzinach dziecka później, wówczas termin ten należy liczyć od dnia powzięcia tej informacji. W sytuacji, w której mąż matki zapadłby na chorobę psychiczną lub inne zaburzenie psychiczne w czasie biegu terminu na wytoczenie powództwa o zaprzeczenie ojcostwa, jednakże nie zostałby z tego powodu ubezwłasnowolniony całkowicie, ma on prawo do wytoczenia powództwa w terminie sześciu miesięcy od momentu ustania choroby. Gdyby powziął informację o urodzeniu się dziecka później, termin ten należy liczyć od dnia powzięcia tej wiadomości. Z powództwem o zaprzeczenie ojcostwa swojego męża może wystąpić także matka dziecka. Powinna dokonać tego w ciągu sześciu miesięcy od dnia urodzenia się dziecka. Powództwo wytoczone przez matkę powinno być skierowane przeciwko mężowi i dziecku, a jeżeli mąż nie żyje, tylko przeciwko dziecku. Również dziecko może wystąpić z powództwem o zaprzeczenie ojcostwa męża swojej matki. Możliwe jest to jednak nie później, niż w ciągu trzech lat od osiągnięcia pełnoletności. Dziecko powinno wytoczyć powództwo przeciwko mężowi matki i przeciwko matce, a jeśli matka nie żyje, tylko przeciwko jej mężowi. W przypadku zaś, gdyby to mąż matki nie żył powództwo należy wytoczyć przeciwko kuratorowi ustanowionemu przez sąd opiekuńczy. Zaprzeczenie ojcostwa w żadnym wypadku nie może nastąpić po śmierci dziecka.